PARA CAMINAR 1000 PASOS LO UNICO QUE SE NECESITA, ES DAR EL PRIMERO

Seguidores . los que nos acompañan en el camino . gracias

A TODOS LOS QUE NOS ACOMPAÑAIS EN LOS CAMINOS, CON ALEGRIA Y BUEN HUMOR. GRACIAS

27 febrero 2012

PR-G 109 "ROTA DAS ALMIÑAS E DO FOXO DO LOBO"



 Agus, Pela y Toni. Tres eran tres……. Pero sabéis que....., la familia crece, sin conocernos personalmente pero con un gusto similar hacia nuestro patrimonio natural. Para dejar unas pinceladas de lo que disfrutamos, de lo que nos gusta, de lo que vemos con cada paso, de cada gota de sudor que dejamos en los senderos que tanta gente se encarga de cuidar para nosotros, para vosotros….. Nos encontraremos en el camino
 Un abrazo para Fran y todos sus compañeros de pateada http://roteirosgalegos.es/ - Y otro para Benja, María y su fiel compañero Roi  http://unpaseounafoto.blogspot.com/ . para que nos sigan ofreciendo, rutas, fotos, risas...........

 Información de la ruta   Página de Turgalicia
                                         Concello de Pontecaldelas

                                    
 Domingo, 08:30 de la mañana; no he tomado café, estoy tenso. Nos vamos a Pontecaldelas con las indicaciones del tonton que nos envía hasta Cerdedo y luego por una carretera secundaria, posiblemente con unas buenas vistas, pero que la espesa niebla de esta hora nos impida disfrutarlas, y con infinitas curvas. Les voy a dar la mañana porque me he puesto de mal humor.
  “El próximo día traeré un termo para que no nos des el coñazo”. Además a Agus no le gusta la música que tengo puesta y va picándome.







 Dejamos el coche en el aparcamiento de la iglesia de Caritel, punto de inicio y fin de la ruta, 1,5 Km de pronunciada bajada hasta el río Verdugo, y luego hasta la bifurcación donde la ruta tiene su tramo circular, y que se convertirá en un último esfuerzo exigente al regresar.

















 Es una maravilla de sendero; caminos empedrados, pequeños pasos rodeados de muros de piedra, un tramo abierto por monte, y los conocidos como “pasos da fraga” para cruzar “o regato da costiña” y los “pasos de Portosanto” que cruza el río Verdugo, y que le dan un toque muy original.





También nos encontramos muchas derivaciones para acercarse a puntos en concreto como varios “cruceiros”, un pequeño salto de agua y el
 que da nombre a esta ruta, “o foxo do lobo” donde se daba caza a tan singular animal.

                                                                                                                                                    
“Llevábamos un buen rato escuchándolo, un suave sonido de lamento, una queja sin dirección ni destino. Ahora se hace más fuerte, el susurro se convierte en aullido, de dolor, de impotencia. Los vemos, con la cabeza levantada intentando encontrar la luna, sabiendo que el trágico final se les hecha encima. No hay escapatoria, ha llegado la hora y moriremos como lo que somos; lobos, aullando cada vez mas fuerte, peleando hasta el último aliento. Ahora ya no los vemos, las “almiñas” se han ido a reencontrar con su luna, y desde allí continuarán aullando para recordarnos que estuvieron aquí, en su territorio, el mismo que le hemos arrebatado para, un día, aniquilarnos nosotros los unos a los otros, encerrados en "o foxo do lobo"
                                                                                                                                           Toni






 Agus, siempre atento a las señales del camino, preocupado de llevarnos siempre por el correcto. Así ya no tenemos mas despistes y no acabamos campo a través













 Pela, siempre quiere mas, es el primero en programarlas, las vive de principio a fin.














Toni, ehhhh..................... No digo nada








 Si se pretende hacer la ruta en época de lluvias, hay que ir preparado porque el terreno, con tanto camino empedrado y con los pasos, tiene que convertirse en senda resbaladiza y en algún momento, posiblemente no se de cruzado el río Verdugo. En total 3 horas 15 minutos,  aprox. 11 Km que se hacen a menos ritmo que en otras ocasiones, por preciosos senderos y con un paisaje encantador, roto únicamente por la cantidad de monte repoblado con eucalipto, roto por la pena que da ver como este árbol ha desplazado casi por completo al “Carballo”.





Aquí tuvimos que meternos en una finca porque había mucha agua y barro en el pequeño camino que atravesábamos.







  Tiene muy buena señalización excepto en dos ó tres puntos. Al dejar atrás el desvío de la “fervenza” encontramos un cruce sin señalizar, hay que dirigirse hacia la derecha en ascenso, se sale a la carretera y después de unos 300 mt. volvemos al camino hacia la izquierda en bajada, y un poco mas abajo en otro cruce hay que seguir por la derecha y caminar un trecho por un caminito mal cuidado con mucho “tojo”.



                      
                        Una foto                                                                            Un resultado


 Luego queda un ascenso por pista forestal hasta llegar a un alto donde nos damos un merecido descanso y desde donde se aprecian unos montes con unas piedras enormes y al fondo unos picos bastante elevados.   
En este punto alguien nos deleita durante unos minutos con el sonido inconfundible de "a gaita Galega". Hay que cruzar un par de pueblos y en uno de ellos los oí acercarse. “Correr…”, “no, no corráis”. No sabía muy bien que hacer así que, cogí mi vara Masai (algún día contaré la historia de esta vara, que nadie piense que es un simple palo....) y la coloqué como si fuera un bate de béisbol, quise poner cara de no estar asustado pero me estaba cagan…. Se quedó en un susto, el perro dio media vuelta y se marchó por donde había venido. Luego otro nos ladró sin cesar y su dueño salió a la ventana a calmarlo, pero creemos que lo hizo porque todavía estaba durmiendo y era a el, al que molestaba jeje.

 Curioso, cada vez es mas infrecuente ver un burro en un campo, y aquí nos hemos encontrado con dos.

 Agus "No es tan difícil yo voy caminando con un par de ellos"










 En otra ruta comenté sobre las procesionarias pero no pude sacarle foto porque habían sido pisoteadas. Pues aquí las volvimos a encontrar









  Ya empiezan los caminos a coger colorido, flores, mariposas, ranas, lagartijas, un escancer, que escurridizo se me escapó del flash , y una serpiente... Ah no, no es

 De vuelta en la iglesia de Caritel nos encontramos con un grupo de unas 15 personas, venidos desde Salceda de Caselas, haciendo los últimos preparativos para ponerse en marcha. Es la primera vez que nos encontramos con mas entusiastas de pateadas y estuvimos charlando un poco con ellos.
 Pípípiiiiiii    "Que la disfrutéis"

CITA

 Sabes que.... un día cuando era pequeñito, fui con la abuela al monte y sabes que vimos...  UN LOBO, no, no, dos lobos. y vino un dinosaurio y se los comió, la abuela y yo no teníamos miedo ehhhh


                                                                                                Mi Jacobo ( 5 años )
           
                                                          
 PREGUNTATELO

 Esa es la única manera de recordar a los lobos y a tantos otros animales, plantas, ríos etc que ya no están, ó que poco les falta para desaparecer. Durmiendo........ con la abuela, y soñando con sus historias 

 EN ALGUN LUGAR DEL CAMINO


"No me digas que le vas a hacer una foto a eso" "También es importante, es como si vas a otro país y ves el lugar de peregrinación donde los indígenas del lugar traen ofrendas a sus antepasados y veneran a sus dioses"
 "Si jejeje es lo mismo....."









 Tres siguen siendo tres..........
 Nos vemos en la próxima 

6 comentarios:

  1. Ola Toni. Vaia gozada de ruta! Grazas polo guiño que nos fas ao principio do post da ruta que, por certo, non coñecía. No concello de Ponte Caldelas coñecía a Ruta dos arrieiros, que non fixen, pero que teño na “axenda”... é que hai tanto que ver... Como dí un compañeiro de camiñada, vivimos no Paradiso e non nos decatamos.
    Seguimos en contacto... de momento na rede e espero que pronto nos camiños.
    Unha aperta para os tres de Caldas. Fran

    ResponderEliminar
  2. ¡Hola a los tres caminantes de caminandoporgalicia!
    La ruta que traéis es preciosa, además me gusta cómo transmites lo bien que lo pasais, además con las buenas explicaciones es fácil animarse con las rutas. Graciñas por las cariñosas palabras que nos dedicáis,aquí tenéis ya unos fieles seguidores. Estaremos muy al tanto de vuestras rutas.
    ¡Un abrazo desde Bergondo!

    ResponderEliminar
  3. Gracias a vosotros por vuestros comentarios, un placer hablar de vosotros en nuestro blog. Un saludo. Una aclaración, somos de A Estrada

    ResponderEliminar
  4. Hola Toni, nosotros esta ruta la hicimos hoy, lo malo es que no encontramos el "Foxo do lobo" para nada, por lo menos lo que es la estructura física; si encontramos señales que nos indicaban por donde estaba pero estuvimos buscando y nada, y te quería preguntar si vosotros lo llegasteis a ver. Gracias y nos vemos en el camino.

    ResponderEliminar
  5. Hola Santiago, había leído en otro blog que en ese lugar no había ya nada que ver, con lo cual ya no nos acercamos. Mi intención era ponerlo en la entrada pero al final se me olvidó, lo siento. Espero que disfrutarais de la ruta porque es muy gratificante sin duda.
    Un abrazo, nos vemos en el camino

    ResponderEliminar
  6. Este fin de semana he realizado la ruta completa en familia y ha sido una gozada. Solo tuvimos problemas para seguir el camino en 2 puntos de LAXOSO DE ABAIXO. En un sitio, el camino está lleno de maleza y es imposible atravesarlo. En otro, desaparecen las indicaciones y hay que improvisar un poco. Los amables vecinos de la zona nos ayudaron a encontrar la ruta rápidamente.

    LO MEJOR DE LA EXCURSIÓN: los "pasos" en el río Verdugo. El sitio es bucólico.

    LO PEOR: la subida desde los "pasos" hasta la iglesia de Caritel. 1,500 metros de cuesta empinadísima justo al final del recorrido que nos dejaron las piernas temblando.

    En general, muy recomendable.

    ResponderEliminar